می جویمت هنوز در قلب خود ولی
باور نمی کنی ، عشق منی هنوز
می بویمت هنوز در کنج بسترم
باور نمی کنی ، عشق منی هنوز
از تو به خود رسید مرغ دلم ولی
باور نمی کنی ، عشق منی هنوز
بیخود شدم زخود بایک نگاه تو
پرپر شدم من از موج صدای تو
می خوانمت هنوز با هر نفس ولی
یادم نمی کنی در قلب خود هنوز
روشن تر از بهار
دورم کنم از غبار
غمنامه مرا
نابودکن ، ببار
باور نمی کنی ، باور نمی کنی
این غصه مرا آخر نمی کنی
آتش گرفتم از ناباوری تو
اینگونه ام ، ببین ، خاکستری تو
راهی شدم زتو
باقی شدم زتو
اینک بیا ببین
جاری شدم زتو
من بسته ام امید بر باورت هنوز
باور کنم بیا
دیوانم هنوز.
ترنم ترانه ای
تو بر وجود من بهانه ای
تو آن کلام عاشقانه ای
کنار من بشین سرشک غم به دیده ام ببین
مرا بجوی
مرا ز هستی ام جدا مکن
مرا به شهر پر ز نور
مرا به شادی و سرور، کشان
سراسر وجود من ، بهانه ات، ترانه ات، آشیانه ات
بخاطرت من،این گیاه، زنده ام
لبالب از شراب گرم بوسه ات به شوق تو روانه ام
ترنم ترانه ای
تو بر وجود من بهانه ای
لبالب از ترانه های باقی ام
سراسر از گل اقاقیم
بروی بال برفی ام بشین
به من بهانه کن
مرا ز هستی ات پیاله کن
شراب ساغرم
مرا بنوش
مرا که مهربانیم
که شور و شوق و مهربانیم
به من بهانه کن
بهانه کن.
سرشانه های مهربانت ، خوابگاه گیسوانم
چشمهایت ، بستر نگاه من
و قلبت ، آه قلبت ، یک دنیا پیوستگی و عشق
به چشمهایم نگاه کن
به چشمهایم نگاه کن
ببین شکوه عشق را
و ابدیت را بخوان
من شبم
شب نقره ای
و با چشمانم ماهتاب را بر تو می تابانم
با نگاهت که شور زندگیست
بنگر به من که زنبقی مشکی ام
گلبرگ های سیاه را می گشایم
بیا ای فراری لحظه ها
برپرچم مشکی ام بنشین
تا گلبرگ هایم را بر تو بپوشانم
و ریشه ی خود را در نشاط بکارم
ای تو در من مخفی ز غم
زنده ایم از هم
می رقصیم و آفتاب را می نوشیم
و مست شبنم سحرگهیم
گیسوان من شبی آفتابیست
زیر آفتاب سیاه من
جایگاه امن توست
عشق بر ما سایه نگسترده است
این من و توایم که سایه گستر عشقیم.
اینک منم ، سرشار از تو
می آیم ، می آیم ، باز می آیم
بر تار و پودت همچو گرده ی گل
پهن میشوم
مرا ببوی
عطرآگین از سحرگهی نمناک می آیم
ببین خیسم ، مرا لمس کن
از میان شبنمها گذشته ام
وخیس و پر طراوت به سویت باز می آیم
تن پوشم نرم و سپید از گلهای اقاقی
سایه ام هدیه ی نیلوفر آبیست
وچهره ام را از میان گلها عبورانده ام
به تو مینگرم ، با چشمانی که لبالب از شب است
شکوه عشق را از شب پذیرا باش
سراسر از توام
آرام و شاد
دور از تو چون وهمی ایستاده ام
من احاطه شده از نسیم
همچون تمنایی موهوم
مینگرم به تو
از آن دورها به تو
دستهایم را بگیر
و مرا که رویا هستم
حقیقت بخش.