افق

در شب تیره و تارم

شعله ای زیبا باش

بنشین در بن این تاریکی

بی غم از فردا باش

          عشق تو چشمه ی خونبار منست

          سینه ام درگه والای غمست

          چه نشستی بی خبر از آتشم

          در دلم موج زن و دریا باش

یاد روزی که ز تو زنده شدم

من نبودم وز تو پاینده شدم

با تو از هستی و مهر و مستی

باتو از عشق آکنده شدم

          با غمت بر سر پیمانه نشستم

          وای که پیمانه شکست و من خود میخانه شدم

دیرگاهیست که شبم تاریک است

دیده دریا و رهم باریک است

بی تو زین پس نتوانم بودن

بی تو از این شب تاریک نتوان بگذشتن

          کلبه ی عشق وفریبایی باش

          بر دلم موج شکیبایی باش

          گیر دست من و با من به افق راهی باش

تا دلت قبله ی عشق و سخنت مهر منست

ایستاده بر قله ی عشق و تو

                                      مرا

                                           یاری باش.