نقره داغ عشق از زندان
پای خونین،دست بسته،چشمها تار
مرهمی ،کلیدی ،نور قلبی آیا هست؟
خداوندا نجاتم ده
تو میدانی چه بر سر آمده ، آب حیاتم ده
رهایم کن از این ظلم، نجاتم ده از این درد
اگر روزی به ناشکری زبانم را گشودم ، ببخشایم خدایا ، کور بودم
ندیدم آن همه نعمت ، ندیدم
کمتر از یک مور بودم
کلید بستگی هایم بده ای خالق هستی
توان درد دیگر نیست مرهم را عطا کن
تبم بنشان خدایا التیامی ده
خداوندا دل از نامردمی خونه ، صفایی ده
کنار سبزه زاری ، آفتابی، بوی یونجه زاری
صدای مرغکی ، آسایشی
صفای خنده ، روحی شاد
بارشی نم نم ، کیسه ای زر ، نعمتی خوش ، میوه ای می خوش
خداوندا به جانم رحمتی کن ، نجاتم ده ، تو میدانی چه بر سر آمده
آب حیاتم ده
به مهرت دلخوشم ای جاودانه ، نجاتم ده .
من چه دورم !
من چه دیرم !
عاشقم ؟ نه در عبورم
شاعرانه رنگ میبازم،
صبورم
من هوای مستی ات را نه نمیدانم
به احساست نمیسازم،نمی رقصم،نمیخوانم
هوای عاشقی را بر نمی تابم
***
کنار رودخانه
صفای سبز و سبزینه
دل بی غصه میخواهم
شفای درد بی مهری
از آن بی بی دل آیینه
بهاری بی بهانه
ابری تر
سکوتی بی ترانه
شرابی خوش همان آسودگی را
و آوازی به رنگ سادگی را
سادگی را آرزو دارم.
دیدمت آنجا نشسته بودی
دیده بر دنیا بسته بودی
پشت کردی به زمان و به جها ن
لیک در ذهن تو دنیایی نهان
تاری از کوچه ی ذهنت کشیدی به دار
پودی از کنج دلت بر آن گره کردی یار
بافتی با دست خود چندین بهار
ساختی با مهر خود یک آبشار
آمدی دنیات در دست تو بود
وان نهادی پیش چشم مست یار.
مرا ببر به گوشه ای
به گوشه ای که عزلتم
مسکن ناتوانی ام شود
که های های گریه ام
دلیل بی سامانی ام شود
دلم تپد ز عشق تو
روا مدار که زیر بار غصه ها
فشرده از غمت شود
به من نگاه کن
به من که جز توام بهانه نیست
که جز دلت مرا آشیانه نیست
به من بگو چگونه ازغمت رهایی ام شود
کنون به کنج عزلتی نشسته ام
ندارمت قرار
زبانه میکشم
به من بگو چگونه با دلت هماهنگی ام شود
شراره ها کنون به کام دل کشم
رهایی از غمت چگونه ممکنم شود
صدای تو مسکن قرار من
نگاه تو آرام روح و جان من
مرا ببر به آن سرا که موجب معانی ام شود
دلم ز غم گرفت
جدا مکن مرا ز خویش
کنار من بمان
سرم به سینه ات گذار
ترانه ای بخوان مرا
که نبض شادی ام را نشانه ای شود
ز عشق تو چکیده ام
چو اشک شمع خلوتی
نظر بکن به آب دیده ام
مگر دلیل بی گناهی ام شود
کنار من بمان
زعشق خود سخن بگوی
که آن کلام آسمانی ام شود
شبانه ای مرا ببر
به اوج پر زلال مستی ات ببر
بنام عشق و هستی ات ببر
که عشق تو پناه بی پناهی ام شود
مرا ببین
ببین ز عشق تو چگونه ام
مرا به نام خود نشانه کن
که نام تو سریر پادشاهی ام شود
در شب تیره و تارم
شعله ای زیبا باش
بنشین در بن این تاریکی
بی غم از فردا باش
عشق تو چشمه ی خونبار منست
سینه ام درگه والای غمست
چه نشستی بی خبر از آتشم
در دلم موج زن و دریا باش
یاد روزی که ز تو زنده شدم
من نبودم وز تو پاینده شدم
با تو از هستی و مهر و مستی
باتو از عشق آکنده شدم
با غمت بر سر پیمانه نشستم
وای که پیمانه شکست و من خود میخانه شدم
دیرگاهیست که شبم تاریک است
دیده دریا و رهم باریک است
بی تو زین پس نتوانم بودن
بی تو از این شب تاریک نتوان بگذشتن
کلبه ی عشق وفریبایی باش
بر دلم موج شکیبایی باش
گیر دست من و با من به افق راهی باش
تا دلت قبله ی عشق و سخنت مهر منست
ایستاده بر قله ی عشق و تو
مرا